77 fantastische dagen

Bij ons laatste berichtje bevonden wij ons nog in het noorden van Thailand. Foto’s uit onze Lonely Planet van witte stranden met smaragdgroen water probeerden ons zo snel mogelijk naar de met eilanden bezaaide kust van Thailand te lokken. De enige weerstand die wij nog tegen deze aandrang hebben kunnen bieden was een 2-daagse stop in Kanchanaburi, voor ons bereikbaar via de nachttrein van Noord-Thailand naar Bangkok die door iedere Thailand-toerist wordt bejubeld wegens de mooie natuur en de relaxte sfeer. In Kanchanaburi hangt de ‘Bridge over the River Kwai’, beroemd en berucht gemaakt door de gelijknamige film. Een leerzaam bezoekje aan het bijbehorende museum vertelde ons dat deze brug onderdeel was van de spoorweg die Thailand en Burma met elkaar moest verbinden om een verdere expansie van het Japanse rijk naar het westen van Burma mogelijk te maken. Het probleem waardoor deze spoorlijn voorheen nooit was aangelegd, was dat het spoor door een zeer bergachtig gebied moest lopen waardoor de aanleg onmogelijk zou zijn. Onmogelijk is echter een woord dat de Japanners niet kennen, wat blijkt uit het feit dat ze binnen anderhalf jaar tijd de Thais-Burmese spoorlijn in gebruik konden nemen. Gerealiseerd door de inzet van grote aantallen krijgsgevangenen en bevolking uit bezette gebieden, die te hard moesten werken op gebrekkige voeding en slechte medische zorg, in veel gevallen met de dood tot gevolg. Indrukwekkend om te zien dat een van de Nederlandse slachtoffers op zijn sterfbed tekeningen heeft gemaakt over de aanleg van de spoorlijn, maar dat uit deze tekeningen geen enkele haat tegen de Japanners blijkt. Ook vreemd om te zien was dat de Japanners nog tijdens de bezetting een monument hebben gebouwd ter herdenking van de arbeiders die zijn gestorven tijdens de aanleg van de spoorlijn, benadrukkend dat de Japanners niet zoveel waarde hechten aan een leven, maar des te meer respect hebben voor de doden. We hebben ook over de beruchte brug zelf gelopen, een luguber idee als je je realiseert hoe de hele spoorlijn is aangelegd, maar verder had het net zo goed een wandeling over de Trambrug in Schipluiden kunnen zijn.

Na Kanchanaburi zijn we in een rechte lijn naar het zuiden gereisd, waar we hebben genoten van een heerlijke zon-zee-strand vakantie. Het weer was ons nog steeds niet helemaal zo gunstig gezind als het hoort in Thailand in deze periode, met vaak wat bewolking en soms een regenbui, maar het was voor onze bleke huidjes ook maar beter dat we geen hele dagen in de brandende zon zouden liggen. Over bleke huidjes gesproken, wij kwamen er na twee maanden wassen achter dat onze douchegel uit Cambodja een bleekmiddel voor de huid bevatte – een bleke huid is in Zuidoost-Azië namelijk een statussymbool! Die hebben we dus snel maar weggegooid op onze strandvakantie… In onze twee resterende weken hebben we vier eilanden aangedaan: Koh Phi Phi, Phuket, Koh Pha-Ngan en Koh Tao. Maar, behalve liggen op het strand hebben we ook echt nog andere dingen gedaan hoor! Op Koh Phi Phi hebben we een ochtend rotsklimmen gedaan, erg zwaar maar leuk als je de top van de wand weet te bereiken, bovendien beloond met een prachtig uitzicht over het eiland! Deze inspannende ochtend werd gevolgd door een snorkeltour rond het eiland, waarop we eerst met black-tip haaien hebben gezwommen (onschuldig, maar toch machtige beesten om te zien zwemmen!) en daarna het idyllische strand uit de film van ‘The Beach’ hebben bezocht. Op Koh Pha-Ngan hadden we afgesproken met twee vrienden van het thuisfront, Maarten en Sylvia, om samen de volle maan te bevieren tijdens de Full Moon Party waar het eiland om bekend staat. Stel je een strand voor omlijst met allerlei bars met het strand als de dansvloer, gevuld met feestende mensen die zichzelf en elkaar hebben beschilderd met body-paint in fluoriserend oranje, blauw, groen, roze etc. Voeg hier buckets drank (alhoewel, buckets, eentje is toch eigenlijk wel genoeg…), vuurshows en een fantastische sfeer aan toe en je hebt een feest dat je niet snel meer zal vergeten! Na Koh Pha-Ngan zijn we met Maarten en Sylvia doorgereisd naar Koh Tao, een eiland dat bekend staat om de vele mogelijkheden die er zijn voor snorkelen en scuba-diven. Zij wilden hier hun beginners-duikcursus PADI Open Water doen, maar wij dachten dat dit allemaal niet meer in ons reisschema zou passen. Totaal onverwachts bleek dit toch te kunnen en hebben we samen met hun de cursus gedaan, en we hebben er geen seconde spijt van gehad! Eerst is het wel een beetje eng, maar alles wordt rustig opgebouwd en met een beetje zelfvertrouwen wordt het een fantastisch gevoel om zo in totale vrijheid van de onderwaterwereld te kunnen genieten. Een echte klap op de vuurpijl om onze reis mee af te sluiten! Maar onze reis was natuurlijk nog niet echt over totdat we weer met beide voetjes op Nederlandse bodem stonden, waar ons een warm onthaal wachtte van onze familie op Schiphol, in een Nederland dat nog nooit zo koud heeft gevoeld. Zo loop je de ene dag nog zwetend door Bangkok en zou je een moord doen voor een beetje koelte, en zo loop je de volgende dag door Nederland en zou het best weer een graadje warmer mogen zijn.

We willen iedereen nogmaals ontzettend bedanken voor de leuke, warme en grappige reacties op onze belevenissen! Zo was thuis toch een beetje dichterbij tijdens onze vakantie! En inmiddels zijn we aangekomen aan het einde van onze reis, het einde van onze anonimiteit en vlucht van onze verantwoordelijkheden maar vooral het einde van een heerlijke vakantie. Je kunt natuurlijk niet eeuwig op vakantie blijven… Maar wat hebben we ervan genoten! De tijd is werkelijk voorbij gevlogen en voor ons gevoel heeft het nog lang geen 11 weken geduurd, maar als we terugkijken hebben we zoveel beleefd en zoveel nieuwe indrukken opgedaan dat we bijna niet kunnen geloven dat het nog niet eens 3 maanden zijn geweest. Zoals ze bij Tempo Team zouden zeggen: het waren 77 fantastische dagen!!